Als ouders weten we dat het belangrijk is om een voorbeeld te zijn voor onze kinderen, ze voor te leven. Je hoort wel eens dat kinderen een spiegel zijn voor het gedrag van de ouders. Dat hoop ik binnenkort zelf ook te gaan ervaren. Ik vind het altijd fascinerend dat kinderen hun ouders nadoen, imiteren. Wist je dat daar ook vanuit de hersenen een verklaring voor is?

In de hersenen bevinden zich zogenaamde spiegelneuronen. Dit zijn neuronen die evenveel en dezelfde informatie afgeven wanneer je iets zelf doet, als wanneer je iemand anders hetzelfde ziet doen. Bijvoorbeeld: als je zelf een glas optilt, geven die hersencellen dezelfde informatie af als wanneer je iemand anders een glas ziet optillen. Ik las hier afgelopen week weer een stukje over en realiseerde me toen wat dit betekent voor kinderen. Wanneer zij hun ouders dingen zien doen, dan voelt het voor hen bijna hetzelfde als wanneer ze dit zelf doen. Eigenlijk is het dus alsof ze deze dingen al doormaken, al beleven, terwijl ze het nog niet zelf hebben gedaan.

Kinderen vinden het daarom ook leuk om volwassenen na te doen. Dit zien we ook terug in rollenspelen: kinderen spelen situaties na die ze in het dagelijks leven hebben gezien en meegemaakt. Ik kan me herinneren dat mijn zusje en ik vroeger heel vaak ‘schooltje’, ‘biebje’, ‘postkantoortje’ en ‘winkeltje’ hebben gespeeld. De spiegelneuronen hebben de activiteit van het afrekenen van de boodschappen al afgegeven, maar nu gaat het kind ook zelf ervaren hoe het is om dit te doen.

Het grappige is dat je als volwassene vaak pas in de gaten hebt hoe belangrijk je voorbeeld is, als je wordt nagedaan. Onlangs was ik aan het oppassen op mijn nichtje van twee jaar en mijn neefje van twee maanden. Ik liep met mijn neefje door de kamer om hem te kalmeren en ging vervolgens even met hem in mijn armen op de rugleuning van de bank zitten. Mijn nichtje zag dat en klom via de zitting naar de rugleuning van de bank om daar ook op te gaan zitten. Toen pas realiseerde ik me: “O ja, dit is niet zo’n handig voorbeeld…” Gelukkig kunnen we ons er alsnog bewust van worden: ik ben snel van de rugleuning af gegaan en weer rond gaan lopen. In het vervolg zal ik daar niet meer op gaan zitten.

Onze eigen spiegelneuronen kunnen ons als ouders of opvoeders soms ook in de weg zitten. Als je zelf geen fijne jeugd hebt gehad, kan het hierdoor extra moeilijk zijn om te ontdekken hoe je je kinderen wilt opvoeden. Ik sprak een keer een moeder die vertelde dat haar ouders altijd heel streng naar haar waren geweest, en zelf was ze dit nu ook naar haar kinderen. Ze was echt zoekende hoe ze op een andere manier met haar kinderen om kon gaan. Gelukkig wil Jezus je hier een handje bij helpen. Je mag Hem vragen of Hij je nieuwe voorbeelden geeft. Hij kan mensen op je pad brengen die je kunnen laten zien hoe het ook anders kan. Dan zijn je spiegelneuronen je weer tot steun en kun je deze voorbeeldfiguren na gaan doen.

Al met al een interessant verschijnsel, die spiegelneuronen. Ik zie er naar uit wat ik over mezelf te weten ga komen door onze adoptiezoon, die we binnenkort mogen ophalen!

Imke