Van betekenis zijn voor de mensen om ons heen. Natuurlijk willen we dat allemaal. Ongeacht hoe we in het leven staan. Meetellen in de samenleving. Dat verlangen zit diep geworteld. En dat is maar goed ook, want het is een mooi verlangen.

Maar het kan ook doorslaan. De gedachte dat je pas van betekenis bent als je iets nuttigs doet. Althans zo werkt het in mijn bovenkamer.

Het tegendeel kregen we vandaag zwart op wit. En wel door een ontroerende brief, geschreven door een jongen van vijftien. Dagelijks zit hij naast onze zoon Wilmer in de taxi (op de foto is Wilmer de jongen in het blauwe shirt). Een ideale plek om het leven even aan je voorbij te laten gaan. Maar ook om tijd te nemen voor elkaar.

De achterbank werd een broedplaats van liefde en genegenheid. En niemand had het door. Onze ogen gingen pas open bij het lezen van zijn handgeschreven brief:

‘Mag ik af en toe eens op bezoek komen bij Wilmer, want ik voel mij altijd blij bij hem. Hij helpt mij denken aan positieve dingen, hij oordeelt niet en vindt mij niet raar. Hij is een geweldig maatje.’

Zomaar een paar zinnen die aangeven wat iemands leven voor de ander kan betekenen. Voor ons een bemoediging om te blijven geloven dat elk leven zin heeft. Niemand is hier zomaar, ook onze zoon niet. Ook al wordt zijn leven bepaald door een verstandelijke beperking dat zich uit in moeilijk verstaanbaar gedrag, een motorische achterstand en niet kunnen kauwen. Met een ontwikkelingsniveau van twintig maanden functioneert hij in het lichaam van een twaalfjarige jongen dat ook nog eens de nodige aandacht vraagt. Volledige zorg en begeleiding bepalen zijn leven en toekomst. Daarbij heeft hij structuur en duidelijkheid nodig om de chaos in zijn hoofd te ordenen. Dit gebeurt met behulp van een fotolijn zodat hij zijn dagprogramma kan overzien. En dan is er nog de medicatie die nodig is om de epilepsie in zijn hoofd onder controle te houden.

Maar al deze hoofdzaken worden bijzaken als we zien hoe hij, op zijn manier, betekenis geeft aan het leven. Want met zijn kinderlijke afhankelijkheid en de liefde die zo puur is creëert hij situaties die onbeperkt mooi zijn. De tiener op de achterbank kan daar over meepraten.

Wij zijn van betekenis, los van onze inbreng of goede bedoelingen. De brief van de jongen was niet alleen een prachtige les, maar ook een boodschap die de kramp uit het leven haalt. En dat via een tiener. Hoe betekenisvol kan het leven zijn. Op de achterbank.

Gerard Plaggenmarsch