Michelle vertelt: hoe zorg je voor een krachtig en gezond gezin?


Onlangs mocht ik Michelle interviewen. Ze is getrouwd met Wouter en moeder van Fleur, Cas en Lisa. Ik vind haar een inspirerende vrouw. Als je daar thuis komt, hangt er altijd een fijne sfeer. Het gaat goed met haar kinderen en het gezin komt stabiel over. Ik was benieuwd wat zij doet om hiervoor te zorgen. Ik vond het inspirerend om met haar te praten en te horen hoe zij de opvoeding van haar kinderen aanpakt. Ik hoop dat haar verhaal een inspiratie mag zijn voor andere opvoeders.

Hoe komt het dat jouw gezin zo goed loopt?

Als mensen er van de buitenkant naar kijken, dan loopt ons gezin inderdaad wel goed. Ik ben zelf ook gewoon happy met hoe het onderling gaat. Ik denk dat we een hecht gezin zijn. Maar niet alles gaat goed, wij zijn ook niet perfect. Ik denk dat dat ook maakt dat het goed gaat, omdat we daar allemaal open en eerlijk over zijn. We praten veel met elkaar, spreken dingen uit als er spanning is of iets aan de hand is. Dat verschilt per leeftijd wat voor gesprekken je voert. Ik denk dat dat heel kenmerkend is voor ons gezin, dat we goed met elkaar communiceren, tussen Wouter en mij, maar ook naar de kinderen toe.

Daarnaast denk ik dat het feit dat Wouter echt een heel betrokken vader is, er ook voor gezorgd heeft dat het zo relaxed loopt hier. Hij heeft heel bewuste keuzes gemaakt op het gebied van werk en carrière, wij staan op de eerste plaats. Hij maakt ruimte voor ons, ook voor de kinderen. Dat zorgt er ook voor dat wij samen als ouders heel goed in balans zijn. Dat het niet zo is dat mama degene is waar ze altijd aankloppen als er dingen zijn, maar dat ze weten dat papa ook beschikbaar is. Dat is denk ik voor de kinderen heel prettig en voor onszelf ook.

Verder praten Wouter en ik ook wel heel bewust als er dingen spelen: ‘Hoe kijk jij er tegenaan?’ ‘Hoe kijk ik er tegenaan?’, ‘Wat denken we dat goed is om te doen?, ‘Hoe stemmen we dat op elkaar af?’ Soms zijn er dingen die ik wat lastiger vind of wat meer een uitdaging vind en waarin Wouter wat geduldiger is en andersom. Dan spreken we vaak van tevoren af hoe we het gaan oplossen, bijvoorbeeld: ‘Ik merk dat jouw geduld even op is nu, laat mij dan nu maar even’. Ook in ons gezin gaat niet alles goed, er gebeuren gewoon dingen die lastig zijn, maar het feit dat we daar zo bewust over praten en het samen aanpakken, maakt denk ik een heel groot verschil uit.

Kun je een voorbeeld noemen van een moeilijkheid waar jullie als gezin doorheen zijn gegaan en hoe jullie daar mee om zijn gegaan?

Toen we zwanger waren van Lisa en hoorden dat het een meisje zou worden, vond Fleur het wel even lastig dat er weer een dochter bijkwam. Het was duidelijk dat ze even in de knoop zat met haar emoties. Wij waren zelf echt super blij, maar toen we wegreden van de echo zat Fleur heel verdrietig op de achterbank. Dat was wel even een ingewikkelde situatie. Wouter en ik zijn er toen echt even voor gaan zitten om het hier over te hebben. We merkten allebei dat er iets niet lekker zat, maar konden er niet gelijk de vinger opleggen wat het was. We hebben samen nagedacht hoe we dit zouden gaan aanpakken, wie er met haar zou gaan praten. We hebben ervoor gekozen om allebei even een geschikt momentje in de loop van de dag te kiezen met haar. Niet heel overdreven van ‘nu gaan we zitten’, maar gewoon tussendoor er even naar vragen.

Toen we er met haar over gepraat hadden, merkten we dat ze er zelf niet zo goed woorden aan kon geven, maar dat er wel een gevoel was dat haar in de weg zat. We hebben toen afgesproken om Fleur ruimte te geven maar haar vooral ook even op de voorgrond te zetten. Dus we hebben de weken daarna heel bewust meer geknuffeld met haar, veel benadrukt wat we leuk vinden aan haar en gepraat over haar babytijd en hoe leuk dat allemaal was. Daardoor gaven we haar het gevoel dat het feit dat er een zusje bij zou komen, haar niet minder speciaal maakte. Soms kun je iets niet praktisch oplossen, of met woorden, maar als je wel voelt dat er iets dwars zit in het gezin, bij één van je kinderen, dan kun je dat soms ook zonder woorden oplossen.

Hoe combineer je werk en gezin?

Ik vind de eerste fase erg belangrijk. De andere fases zijn ook belangrijk, maar ik vind het heel belangrijk om een goede start te maken met de kinderen de eerste paar jaar. Dat heb ik met Fleur en met Cas ook gedaan. Ik kies er heel bewust voor, nu ook weer bij Lisa, om genoeg thuis te zijn. Ik voorkom dat ik zoveel energie in mijn werk stop dat ik daardoor het gevoel heb dat ik thuis tekort kom. Ik ben daarom wat minder gaan werken. Naar mijn mening moet mijn dochter niet in mijn schema passen, maar ik wil de eerste paar jaar mijn schema aanpassen aan haar. De balans moet goed zijn tussen de tijd die andere mensen in haar investeren en de tijd die Wouter en ik in haar investeren.  Zij staat voor mij in die eerste fase echt centraal. Gewoon samen zijn, knuffelen en spelen, die veiligheid.

Bij Fleur en Cas heb ik gezien hoe waardevol het is om daar tijd voor vrij te maken. Nu ze wat groter zijn, zie ik dat het die investering waard was, omdat er een goede basis ligt. Daarom doe ik het nu weer. De eerste paar jaar vind ik dat je echt een fundament legt voor je opvoeding, dat hechten is superbelangrijk. Ik heb er daarom ook voor gekozen om iets langer verlof te hebben, daar ben ik een enorm voorstander van. Daarvoor heb ik ouderschapsverlof opgenomen, we hebben er van tevoren over nagedacht om dat financieel mogelijk te maken. Ik heb zes weken extra verlof gehad. Ik had nog wel langer gewild, maar dit was financieel haalbaar. Die zes weken extra waren gewoon super fijn. Ik denk dat het goed is dat je daar bewust keuzes over maakt. Niet gewoon zomaar verder gaan hoe het was. Dat zou ook mijn advies zijn: denk er even goed over na. Natuurlijk voel ik ook wel eens de spagaat, maar ik ervaar het niet zo heel erg, zoals ik dat soms van andere moeders hoor.

Hoe geven jullie de geloofsopvoeding vorm?

Voor ons zit dat het meeste in het zijn van een voorbeeld, door het zelf uit te leven en de kinderen in ons eigen geloofsleven te betrekken. Mijn man en ik praten in de auto onderweg van en naar de kerk veel over de dienst, over hoe we die ervaren hebben en wat er in de preek voorbij kwam. Vroeger deden mijn ouders dat ook altijd, er werd veel over dat soort dingen gesproken waar wij bij waren. Ik weet dat ik daarvan heel veel geleerd en gezien heb, daarom vind ik dat zelf ook belangrijk. Ook als er gaandeweg in ons leven situaties voorbij komen, nemen we de kinderen daarin mee. We bespreken wat God erover zegt, wat er in de Bijbel over staat en wat wij daarover geloven, ook al voelt het nu misschien niet zo. We bidden er samen voor en beleven het samen. Op hun niveau kun je best met kinderen over volwassen dingen praten. Waar we kunnen, betrekken we ze zoveel mogelijk bij de normale dingen van het leven. Daarnaast vinden we het ook belangrijk de kinderen de gelegenheid te geven naar activiteiten van de kerk te gaan. Als we daarvoor op en neer moeten rijden, dan doen we dat, omdat we geloven dat het een goede investering is.

Welke lessen heb jij geleerd die je andere ouders mee zou willen geven?

Het is denk ik mijn grootste uitdaging maar ook mijn eigen grote les, dat het goed is om op het moment dat je in een conflictsituatie terechtkomt met je kind, even achteruit te stappen. Dan beslis ik: er komt nu een heleboel op mij af, maar het is niet persoonlijk naar mij toe. Op het moment dat je afstand kunt nemen en even je eigen emoties los kunt koppelen, kun je veel beter naar de situatie kijken. Het kind communiceert iets op dat moment. Het gaat misschien met een omweg of niet op de mooiste manier, maar het probeert mij iets duidelijk te maken. Dan kan ik twee dingen doen: of ik kan ook heel erg in mijn emotie gaan zitten omdat het kind het niet op een fijne manier communiceert. Of ik beslis: mijn kind maakt op zijn of haar manier iets duidelijk aan mij en ik wil graag helpen. Door mezelf los te koppelen kan ik even van een afstandje kijken: ‘Wat gebeurt hier? Wat is er nu aan de hand?’ Vanuit daar ga ik dan reageren. Door zelf rustig te blijven kom je er vaak heel goed uit. Ik merk zowel bij Fleur als bij Cas dat dat helpt.

Daarnaast leren we onze kinderen dat emoties goed zijn, maar het moet wel in verhouding zijn met het incident dat zich voordoet. Daar praten we echt heel bewust over: ‘Het is helemaal oké om emotioneel te reageren, ik snap dat je dit niet leuk vindt dat je iets niet mag.’ Maar als er dan een mega-driftbui zou volgen, gaan we er wel over in gesprek dat dit er niet bij past. ‘Je mag best even laten merken dat je het niet leuk vindt. Zeg dat dan ook maar gewoon: “Ik vind het niet leuk.” Dat snapt mama, ik begrijp helemaal dat jij het niet leuk vindt. Maar dit zijn je opties, dit is wat je kunt kiezen en dit is het.’ Dat heeft me heel erg geholpen, en ik denk ook dat de kinderen dat heel duidelijk en prettig vinden. Dat ze op die manier gewoon weten waar ze aan toe zijn en dat we ze ook helpen op het moment dat het de spuigaten uitloopt door dan een grens te trekken en daar duidelijk over zijn. Emoties mogen er zijn, het is niet zo dat ze niet mogen reageren, maar we praten wel steeds met elkaar over de manier waarop. Als je geen snoepje mag, mag je best zeggen dat je het jammer vindt of dat je er wel heel erg zin in had. Maar om daar nou heel erg om te gaan huilen… het is maar een snoepje.

Michelle, heel erg bedankt dat ik je mocht interviewen. Ik wens jou en je prachtige gezin heel veel zegen toe bij alles!

Imke

Vanuit Gezinsfundament geven we regelmatig webinars over onderwerpen als ‘Bijsturen in liefde’ en Geloofsopvoeding. We nodigen je van harte uit om deel te nemen, eenvoudig achter je eigen computer.